ormanin icinde

aslinda soylemek istedigim su
su an sonsuza kadar kalabilecegim bir noktadayim
an'in bana verdigi sonsuz belgradda
ormanin ortasinda yere atmis durumdayim
milyonlarca yapraklara bakiyorum
yemyesil
olu yapraklar uzerinde yatiyorum
onlarda eksiden agaclari besliyordu ama simdi yerde yatiyorlar
benim gibi
karincalar var, sinekler
burada omru bir hafta olan sinegin hayatini dusunuyorum da
dunyadan ne kadar habersiz
ne kadar kendinece, ozgur ve mutlu
onun da bir iyilik kotuluk degerlendirmesi oluyor
belki onun da vicdani oluyor
hayatin bize sundugu kotulukler karsisinda sadece affedebilmemiz gerekiyor
savasmak degil, affetmeyi ogrenmemiz gerekiyor
bunu yapabilirsek gercekten birlik olabiliriz
savasmanin cesitleri cok
ama affetmek tek cesittir
insanlar iyilik icin birlesebilir, onyargisiz
su anda ve burada
bunu yapamayacaksaz
benim ormana cekilmem ve burada yasamam
cok mantikli
burada daha huzurlyum sanki
daha mutlu daha sorunsuzum
belki de hayatin anlami bu
ormanin icinde
olu yapraklarin uzerinde yatip
canli yapraklari izlemek
belkide yapilmasi gereken en mantikli sey bu