kacmaya bekleyen gizlenmis yuzler ve saklanmaya calistigim kapi araliklarindaydi aklimin bi kismi.
rahat ruzgarlarin esip sana ozgurlugun oldugunu soyleyen meleklerdi sende gordugum guzellik.
kafamin icindeki simseklerdi beni bu hale getiren.
bugulu camlardaki damlalardi guzelligin, birlestiklerinde yol bulup akan..
yol ustundeki ayagini burkabilecek arnavut asfaltiydi sokaktaki adam, sokratesin sorulari sacmaydi,
askti en son bulunabilecek sehir.
ucurdugun bir fikirdi gozlerinden fiskiran
eski plaktaki sert notalardi hayatin.
iste ben bunu seviyordum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder