Fazla birşey yapmayıp, aylarca yaşayabilirim. Hard discout marketlerden alışverişimi yapar, evde yemek yerim. İstediğim zaman, istediğim şeyi yaparım. Sonunda bu yol biryere varacaktır. Şimdiden sıkılmaya başladım zaten.

Kendimi bilgiden arındırmaya mı çalışıyordum, her bilgi biraz da paranoya yapıyordu bende. Arkadaşlarımı arıyordum, ama aslında kimse ile konuşmak istemiyordum. Nereye varacaktı bu?

İçimde bir yer, sanırım kalbimin yanında, hüzünleniyordu sürekli. Sürekli yorgun gibiydi.

İnsan çelişki, istek ve mücadele olmadan yaşayamıyor. Bunlar her ifadede, baktığım her yerde, düşüncenin doğuşuyla birlikte var. Düşünceden önce, içgüdüsel olarak da vardı. Bizi bir arada tutan, maddenin çekim gücü. Bizim isteklerimiz ise bizi ayıran. İşte böyle bir çelişki içinde yaşıyoruz.

Her ne kadar negatif olsak da, veya her ne kadar pozitif olsak da, dünya yerinde duracak. Meyvelerini bize karşılıksız sunacak. Biz de keşke herşeyi daha fazla sevseydim diyerek cortlayacağız. Daha doğrusu ben öyle olacağım sanırım. En iyiyi istemek suç olmadıkça herkes mutlu olamaz.