İçimdeki çocuk bazen bazı görüntüleri bana ilk defa hatırlatıyor. Bana zaten yaşadığımı tekrar hatırlatıyor. Ama o an ben de o değilim ki, biraz daha hatırlasam sanki benliğim yok olacak, hatıralar ve görüntüler kümesi olarak asılı kalcam alemde :)

Hayatı akışına bırakmayı ne zaman durduracağım? Dış elementlere rağmen kendime gerçekleştireceğim hedefleri ne zaman koyacağım? Hedef içimdeki çocuğu yaşatmak mıdır, ya da bir hedef gerçekten var mıdır? Duygular yalan mı söyler? Sevmek nedir? Korkmak nedir? Bunlar factory settings'de yoktu..

İnsanlar hayatları için büyük hedefler koymaya korkar. Hayal etmek de güzeldir der. Gerçekten de öyle. Hayal etmek, insanın en büyük gücüdür.

Bir çocuk tanıdım, benle birlikte yaşamak istemiş. Ona sormuşum ne  oynamak istersin diye, o benden öğrenmek istemiş. Ufak eliyle yüzüme dokundu ve sonra kara enerji oldu dördüncü boyutta beni düşündü.

Aktivasyon enerjisi ve olasıkların bize açık olması durumu Tanrısal bir hediye ve şeytansal bir izdüşümdür. Derinin altındakidir seni sen yapan, sensin bunları yazan, artık sen de benden birisin, bölük pörçük, paramparça.

İnsanlık bitsede varım ben :) Son insan filminde bir hanım kızım, bir ahçıyım Tanrıyı yaratan. Nedense kutsallığı kullandım, etki yaratma güdüsünün çıktıları..

Bir an düşünsene insanlık bitse. Finish. Finito. Bakteri olsa etrafta takılsa güzelce. Topyekün çöpe atılsa google serverları, instagram ekranları. Düşünce yok olsa. Yeni düşünce filizlense ama geçmişi hatırlamasa bu yeni düşünce. Geçmiş, olmasa.

Geçmişi olmayan bir düşünce olabilir mi? Çıldırmak mıdır bu? Çıldırmak, is the real thing ! Sanırım kontrol üzerine kurulur dünya. Kontrol manyakları senior customer experience designer olur. Savaş, kişilik bulur. Asıl gerçek savaş ve survival olur ama biz bunlara girmeyelim. Çünkü merak ettiğim nokta, biz gittikten sonra gerçekten ne olacağı ve düşüncenin yaşayıp yaşayamayacağıdır.

Zamanın olduğu heryerde bir düşünce algoritması, bir kurallar ve programlar seti oluşması söz konusudur.